SPEKTAKLE
K I S Z to projekt artystyczny z pogranicza ruchu, muzyki i słowa. Inspiracją do spektaklu jest twórczość Bartka Waglewskiego (FISZA) - muzyka, instrumentalisty, producenta, autora tekstów, człowieka przekraczającego w swej pracy gatunki muzyczne. Jego teksty – emocjonalne, sensualne, osobiste a jednocześnie mocno osadzone we współczesności – stanowiły punkt wyjścia do działań ruchowych. W utworach FISZ opisuje swoje doświadczenia jako twórcy, pyta o rolę i wartość bycia artystą idącym „pod prąd”, ale w zgodzie ze sobą. Krytykuje puste, konsumpcyjne zachowania, stereotypy i schematy myślowe używając ostrego, ale nie pozbawionego poczucia humoru języka. Bawi się słowem, skojarzeniami, mnogością odniesień do kultury wysokiej i popularnej jako zjawisk nas konstytuujących.
Grupa KIJO poprzez przetransponowanie słów FISZA na własne ciała i emocje, wspólnie z nim szuka odpowiedzi na pytania: Kim byliśmy, kim jesteśmy i kim niedługo możemy się stać jeśli zbyt intensywnie będziemy flirtować z bylejakością.
Reżyseria: Michał Ratajski
Muzyka/teksty: Fisz Emade
Opracowanie tekstów: Małgorzata Lipczyńska
Choreografia: KIJO
Taniec Adrian Bartczak, Emilia Biskupik, Agnieszka Łuczyńska/Natalia Kladziwa, Sara Kozłowska, Adam Kuza
Kostiumy: nenukko
FOTO/VIDEO: Żaneta Górska, Mariusz Marciniak, Agnieszka Sosnowska
Spektakl zrealizowany w ramach Dotknij Teatru 2015
PROJEKT K I S Z
Bardzo odległej temu, w dawno galaktyce... Grupa bohaterów przemierza przestrzeń aby wziąć udział w przygodzie swojego życia. Coraz bardziej ciekawi tego, co czeka ich za zakrętem tej krętej drogi, ukazują swoje drugie, a często trzecie i czwarte oblicze.
Wszystkie postaci, sytuacje, scenografia, kostiumy i teksty inspirowane są światem wykreowanym przez George’a Lucas’a w sadze pt. „Gwiezdne Wojny”. Jako ogromni fani ”GW” robimy ”GP”. W tym spektakloo chcemy za każdym razem, opowiadać zupełnie nieznane historie, z tego ogromnego uniwersum. Bazując przede wszystkim na improwizacji, za każdym razem tworzymy wyjątkowo inne niewiadome – gdzie tym razem pognamy w awanturze o Strony Mocy!
Reżyseria: Grupa Superbohaterów
Choreografia: Życie Superbohaterów
Ilość osób na scenie: 1 - 21
Muzyka: Nieziemska
Kostiumy/Scenografia: Superbohaterzy
FOTO/VIDEO: Żaneta Górska, Mariusz Marciniak
Sięgamy po swoje osobiste przeżycia, doświadczenia i poprzez nie zadajemy sobie pytanie: gdzie jest granica między tańcem a życiem (prywatnym) i czy w ogóle istnieje?Zastanawiamy się jak bardzo przenikają się te dwa światy. Czy priorytety wyznawane w jednym mają rację bytu w drugim?Czy taniec służy mi do poznawania siebie czy może jest efektowną maską?
O czym jest ten spektakl?
O ludziach których taniec zajmuje, czymkolwiek on jest, kimkolwiek są oni. O grupie ludzi, którzy decydują się w tańcu trwać. O ludziach tak różnych, jak niejednoznaczny potrafi być taniec. Mimo rozbieżności: doświadczenia, wieku, charakteru, motywów, budowy i możliwości ciała, układu zwojów mózgowych, blizn widocznych i tych głęboko ukrytych, mimo strachów, pragnień mimo wszystko. Spektakl o Nas. O tym, że tancerze to tak szerokie pojęcie jak ziemianie. O tym, że można poświęcić dla tańca więcej niż się ma. O tym, że piękne i efektowne fikanie niekoniecznie jest tańcem. O tym, że ma się z tańca zazwyczaj to czego nie da się chwycić. O tym, że czasami nie możemy. O potrzebie walki, która nie zawsze jest sztuką. O zbyt intensywnym chceniu. O porządkowaniu świata słowem i ciałem. O seksualności głębokiej i płytkiej. O chęci potańczenia i już.
Reżyseria: Michał Ratajski
Tekst: Małgorzata Lipczyńska
Ruch: Adrian Bartczak
Taniec: Ilona Gumowska, Sara Kozłowska, Małgorzata Lipczyńska/Emilia Biskupik, Ewa Stasiak, Adrian Bartczak, Michał Ratajski/Adam Kuza
Muzyka: Marcus Saudy,
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Scenografia: Ula Pociecha
FOTO/VIDEO: Żaneta Górska, Mariusz Marciniak, Ula Pociecha
Dokument dotyczący powstawania spektaklu: https://vimeo.com/111024663
Spektakl zrealizowany w ramach Dotknij Teatru 2014
Relacja, nie-zależność, współistnienie. Człowiek jako istota współzależna, zdolna tworzyć skomplikowane struktury pod warunkiem zaistnienia porozumienia-komunikacji. Tak jak w muzyce Lutosławskiego wszystkie złożone formy muszą przejść swoisty proces twórczej adaptacji, tak i tancerze poddani zostali próbie znalezienia zrozumienia.
Choreografia: Michał Ratajski
Taniec: Sara Kozłowska, Adrian Bartczak
Muzyka: Witold Lutosławski, "Concerto na orkiestrę" (3/4) "Passacaglia"
Kostiumy: nenukko
Skóra + mięśnie +kości. Ciało jako forma i treść jednocześnie, będące obszarem badania i odkrywania psychicznych i fizycznych granic swoich i drugiego człowieka. Ciało wystawione na ból, ciało odczłowieczone, ciało odseksualnione, ciało odestetyzowane.
Manipulowanie i bycie manipulowanym jednocześnie i wynikająca z tego niejednoznaczność - w przestrzeni, w ruchu, w relacjach. Przenikanie się ciekawości dziecka z okrucieństwem, czułości z przemocą. Zamykanie się w formie żeby za chwilę z niej uciec.
Droga każdego z nas to podejmowanie ryzyka bliskości, obnażenia, wejścia w nieznane; bycie w konflikcie zarówno z własnym potrzebami jak i pragnieniami innych wobec nas.
To szukanie granic tożsamości w cielesności i fizjologii - nigdy nie planowane, nie zawsze w pełni świadome, zawsze skrajnie intensywne.
Choreografia/taniec: Adrian Bartczak, Małgorzata Lipczyńska, Michał Ratajski
Wspólpraca: Tomasz Rodowicz
Muzyka: Ludwig van Beethoven, Sonata Księżycowa
DO (DROGA)
Pojęcie drogi, jej wielowymiarowość, dystans, czas, przebieg, dotyczy także ludzkiego umysłu. W jego zakamarkach toczą się zmagania, które niełatwo sobie uświadomić, a co dopiero kusić się o ich pełne zrozumienie... Zawiła natura ludzka pełna jest skrajnych doświadczeń, szukania równowagi i procesu akceptacji. Potrafi zaprowadzić człowieka w zupełnie nieznane rejony świadomości. Jednak sama chęć, gotowość i determinacja do osiągnięcia celu wydaje się niczym w porównaniu do wartości, jaką niesie pokonanie samej drogi.
Choreografia/taniec: Michał Ratajski & Adrian Bartczak
Kostiumy: Zuzanna Markiewicz
Muzyka: Kenji Kawai "Ghost in the Shell" - soundtrack mix
M I O K L O N I I S
Nie zależy nam na tworach o długim oddechu, na istotach na daleką metę. Nasze kreatury nie będą bohaterami romansów w wielu tomach. Ich role będą krótkie, lapidarne, ich charaktery – bez dalszych planów. Często dla jednego gestu, dla jednego słowa podejmiemy się trudu powołania ich do życia na tę jedną chwilę.
Bruno Schulz
Traktat o manekinach
MIOKLONIIS – to abstrakcyjny świat z pogranicza jawy i snu. To świat, w którym pojedynczy skurcz miokloniczny zarówno budzi, jak i odbiera życie. To świat, w którym postrzeganie zawieszone jest między światem realnym a światem snu – tam gdzie tylko pierwotne zmysły stanowią klucz do poznania.
Choreografia/reżyseria: Michał Ratajski
Muzyka: Radek Stępniak
Taniec: DOTYK – Aleksandra Klimiuk, SMAK – Joanna Jaworska, SŁUCH – Adam Kuza, WZROK – Adrian Bartczak, GŁOS – Agnieszka Łuczyńska/ Julia Jakubowska
SPOKOJNIE... INNI MAJĄ GORZEJ
DO WITOLDA
WSZYSTKO TO Z CZYM SIĘ (NIE)
URODZILIŚMY
GWIEZDNE POTYCZKI
MIOKLONOPOLIS
Spektakl o spotkaniu, o zabawie, jej zasadach i miejscu człowieka w grze. Ruch i muzyka stają się polem komunikacji, w której dynamika relacji między graczami wpływa na sposób interpretowania tego, co będziemy mogli zobaczyć. Choreografia staje się grą, której reguły ciągle się zmieniają.
Choreografia: KIJO
Taniec: Adrian Bartczak, Emilia Biskupik, Michał Ratajski
Muzyka: Robert Horvath, Kuba Pałys/Aleksandra Chciuk, Kuba Krzewiński
FOTO: Piotr Henryk Osak, HaWa
VIDEO: Piotr Henryk Osak
Spektakl zrealizowany w ramach Dotknij Teatru 2016
"Nie zależy nam na tworach o długim oddechu, na istotach na daleką metę. Nasze kreatury nie będą bohaterami romansów w wielu tomach. Ich role będą krótkie, lapidarne, ich charaktery – bez dalszych planów. Często dla jednego gestu, dla jednego słowa podejmiemy się trudu powołania ich do życia na tę jedną chwilę".
/Bruno Schulz/
MIOKLONOPOLIS – tajemnicza aglomeracja istniejąca w niewiadomym miejscu i czasie. Przestrzeń, gdzie pojedyńczy wstrząs może zarówno dać jak i odebrać życie. Mieszkańcy przypominający gatunek ludzki, pozornie pozbawieni życia, tkwią w uśpieniu, posiadając tylko jeden ze zmysłów. Na skutek błędu systemu dochodzi do ożywienia, połączenia i wymiany doświadczeń poszczególnych jednostek/zmysłów. Co oznacza móc w pełni korzystać ze swych zmysłów, na ile doceniamy ich posiadanie zanim je ostatecznie utracimy? Jakie są różnice pomiędzy słuchaniem a słyszeniem, patrzeniem a widzeniem, dotykaniem a czuciem naprawdę?
Reżyseria: Michał Ratajski
Muzyka: Piotr Matula
Zespół: KIJOkijONE
Występują: Anna Banasik, Emilia Biskupik, Katarzyna Cichoń, Aleksandra Korniejenko, Monika Parafiniuk, Katarzyna Regulska, Natalia Sobkiewicz, Sylwia Sulwińska-Kurdziel, Adam Kuza.
foto/video: Mariusz Marciniak, Somnia Lux
edit: Magdalena Parszewska
Spektakl zrealizowany w ramach Dotknij Teatru 2017
DYPTYK NA TRZY DUETY